Skytimes Redactioneel

Redactioneel – Van de Stichter

Het instellen van een ritueel voor de Aarde

Bij deze tiende verjaardag van “One Sky One World” is lof verschuldigd aan de vele duizenden sponsors en deelnemers die op eenvoudige maar diepgaande wijze uiting hebben gegeven aan hun diepgevoelde bezorgdheid voor de wereldvrede en het herstel van het milieu op aarde. Misschien is het op dit moment niet te extreem om de gedachte te opperen dat OSOW de eerste feestdag zou kunnen worden die wereldwijd door mensen wordt gevierd, ongeacht nationaliteit, religie, ras of cultuur.

De OSOW is een tijd waarin vrede in gemeenschap en individu en erkenning van wereldwijde samenwerking doordringt. Zou een dergelijke manifestatie uiteindelijk kunnen uitgroeien tot een universele erkenning van de overwinning van de mensheid op zichzelf? Kunnen mensen lang genoeg ophouden elkaar te vermoorden om de wereldvrede te vieren? Zullen de mensen een ritueel invoeren dat de verschillen zal opheffen in plaats van ze te verankeren?

Rituelen zijn bedoeld om banden te versterken – banden van het verleden, het heden en de toekomst. Rituele vieringen verbinden mensen met hun voorouders, met soortgenoten en geven een gevoel van lotsbestemming en doelgerichtheid. Ze lijken zelfs geëvolueerd te zijn om biologisch belangrijk te worden – de menselijke parallel met wat dieren doen om zich te binden, zoals, wederzijds verzorgen. Herhaling van rituelen versterkt onze perceptie van wie we zijn in tijd en ruimte.

Maar rituelen impliceren ook een vijandige relatie. Er is, en was in het verleden, “zij en wij”. Rituelen vieren de overwinning van mensen op iemand of iets die hen ten val probeert te brengen. Zij herdenken een succesvolle doorgang door verschrikkelijke beproevingen, tragedie of tirannie; overstegen, doorstaan en overwonnen.

Kan een ritueel de hele mensheid binden tegen de dreiging van zichzelf als zijn eigen ergste vijand? Wat OSOW doet is mensen vragen om het idee te vieren dat “we er ondanks onszelf nog steeds zijn”.

Helaas blijven grote overwinningen voor de mensheid grotendeels onuitgesproken. We vieren niet eens het overwinnen van de pokken, polio of Europa’s overwinning op de pest. De mensheid vindt het makkelijker om zich in te houden tegen een andere menselijke kracht. Het is moeilijk om een microbe te haten. Als microben mensen waren, zouden we waarschijnlijk een feestdag hebben om onze overwinning op hen te vieren. Het is moeilijk een idee te vieren, vooral als het nog in de maak is en nog lang niet gerealiseerd is. Rituelen horen bij het bereiken van de overkant. Kun je een hoop vieren die nog niet vervuld is?

Een ritueel van het geheel zou wel eens een oxymoron kunnen zijn. Rituelen zijn altijd gebaseerd geweest op plaatselijke tribale (nationale, culturele en religieuze) verschillen. Is het mogelijk om mensen zover te krijgen dat zij de triomf over onze comfortabele verschillen vieren om een ritueel van het geheel tot stand te brengen? Wij tegen hen is een krachtig hoogtepunt; wij tegen ons is dat niet. Kan een ritueel worden ingesteld om te onderdrukken wat deel lijkt uit te maken van onze eigen innerlijke natuur? Dit lijkt een mogelijkheid die verder weg ligt dan het vieren van de overwinning op microben. Wij vragen de mensen om een belangrijk gevoel van adeldom op te kunnen geven, d.w.z. om te vechten voor je blok, je land, je bende, je bedrijf, enz. De behoefte aan sociale samenhang lijkt te zijn ingebouwd in ons limbisch systeem. Sektarisme is een antwoord op deze behoefte. Het is gemakkelijk om mensen te vragen zichzelf op het spel te zetten voor huis en land; veel moeilijker dan voor onze planeet aarde.

Evolutie is een mysterieus proces. Uit het niets ontstaan ongelooflijk complexe menselijke hersenen die het bestaan overwegen en creëren. Evolutie metaboliseert chaos tot orde. Dat mensen zijn geëvolueerd uit oerslib lijkt zeer onwaarschijnlijk. De menselijke evolutie lijkt niet langer fysiek te zijn, maar eerder sociaal en cultureel. Menselijke evolutie manifesteert zich via instellingen. Om te overleven moet de mensheid evolueren van degenen die onderscheid maken en de wereld zien als “wij tegen zij”, naar degenen die zichzelf zien als wereldburgers. Het feit dat de mensheid niet kan zien hoe dit zal gebeuren, betekent niet dat het niet kan gebeuren. Als de mensen er over 10.000 jaar nog zijn, zal dat zijn omdat zij zich hebben ontwikkeld.

Chaos is ordelijk maar onvoorspelbaar. Alles begint ergens. Een vlinder slaat met zijn vleugels, creëert een kleine atmosferische storing en zet gebeurtenissen in gang die uiteindelijk kunnen leiden tot een orkaan aan de andere kant van de aarde. Dus laat de vlinder met zijn vleugels fladderen en de vliegers in de wind vliegen en misschien zal een klein idee door de chaotische gronden van het bewustzijn cascadeeren en als een nieuw en universeel paradigma in de geesten van de mensheid te voorschijn komen. Laten we van de Toren van Babel naar beneden klimmen, hem afbreken en zijn ruïnes recyclen tot een speelplaats die geschikt is voor alle kinderen van de aarde.

Dan kunnen we zeggen: “We hebben de vijand gezien, zij zijn ons en we hebben het ondanks onszelf overleefd.”

Norman Linke is een internationaal econoom, opgeleid aan de Universiteit van Chicago en de Stanford Universiteit. Hij is liedjesschrijver en ondersteuner van OSOW vanaf het begin en schreef het OSOW volkslied in 1987.